ఇప్పుడంటే ప్రియ వక్షోజాలు బాగా పెద్దవిగా ఉంటాయి (రమేష్ పిసుకుడుకి అలా లావయ్యాయి) కానీ పెళ్లికి ముందు బాగా చిన్నవిగా ఉండేవి. ఆమె డిగ్రీ చదివే రోజుల్లోనయితే అసలు ఉన్నాయా లేవా అనేటట్లుండేవి.
డిగ్రీ ఫైనలియర్లో ఉన్నప్పుడు ఒక రోజు ప్రియ బట్టల షాపింగ్ కని వెళ్లింది. తనకు కావాల్సినవన్నీ కొనింది. బ్రాసరీలు మాత్రమే మిగిలిపోయాయి. వాటి కోసం బ్రాల సెక్షన్లోకెళ్లింది. అక్కడ కౌంటర్లో ఓ కుర్రాడున్నాడు. ప్రియని చూసి, ‘రండి మేడం, కూర్చోండి. ఏ రంగు బ్రాలు కావాలి?’ అన్నాడు.
ప్రియ అతనెదురుగా కుర్చీలో కూర్చుంటూ చెప్పింది, ‘నల్లవి. బాగా ప్యాడింగ్ ఉండాలి’.
‘సైజెంత మేడం?’ ఆ కుర్రాడు మళ్లీ అడిగాడు.
ప్రియ మొహమాట పడింది తన సైజు చెప్పటానికి. ‘చూస్తున్నారుగా. మీరే ఊహించి తీసివ్వండి’ అంది బిడియంగా.
సేల్సు కుర్రాడు అర నిమిషం పాటు ప్రియ గుండెలకేసి తేరిపార చూశాడు. తర్వాత ‘ముప్పై రెండు?’ అన్నాడు ప్రశ్నార్ధకంగా.
ప్రియకి సిగ్గేసింది. ‘కాదు. కాస్త సరిగా చూడండి’ అంది కిందకి చూస్తూ.
మళ్లీ అర నిమిషం పాటు ఆమె గుండెలకేసి చూసి ‘ముప్పై?’ అన్నాడా కుర్రాడు.
‘లేదండీ. బాగా చూడండి’ అంటూ చున్నీ తీసి పక్కన పడేసింది ప్రియ. అప్పట్లో ఆమె ఎక్కువగా చుడీదార్ వేసుకునేది.
సేల్సు కుర్రాడు ఈ సారి నిమిషం పాటు చూశాడు. తర్వాత కాసేపు దీర్ఘంగా ఆలోచించి ‘ఇరవై ఎనిమిది?’ అన్నాడు. వీళ్ల సంభాషణ వింటున్న మిగతా కస్టమర్లు కుతూహలంగా ఇటే చూడటం మొదలెట్టారు. అది గమనించి ప్రియకి సిగ్గు ఎక్కువైపోయింది.
‘మరీ ఇంత సేపా అది కనుక్కోటానికి. మీరేమి సేల్సు మాన్ అండీ’ అంది ఎలాగో నోరు పెగల్చుకుని.
‘ఇరవై నాలుగు అయుంటుంది తప్పకుండా’ అన్నాడు ఆ కుర్రాడు ఈ సారి నంబరు బాగా తగ్గించి. పక్కనున్న ఆడ కస్టమర్ల భర్తల్లో ఒకరిద్దరు కిసుక్కున నవ్వినట్లు, మరి కొందరు నవ్వు దాచుకున్నట్లు అనిపించింది ప్రియకి. ఆమెకి ఈ సేల్సు కుర్రాడి మీద చిరాకు, కోపం వచ్చాయి.
‘అదీ తప్పు సైజే. మీరు వెళ్లిపోయి ఎవరన్నా అమ్మాయిని పంపండి. వాళ్లయితే సరిగా కనుక్కుంటారు’ అంది విసుగ్గా.
‘అవసరం లేదు మేడం. మీక్కావలసింది ఇక్కడే ఉంది ఉండండి’ అంటూ సేల్స్ కుర్రాడు సొరుగులోంచి ఏదో తీసి ప్రియ చేతిలో పెడుతూ మళ్లీ అన్నాడు ‘ఇరవై నాలుగు కన్నా తక్కువ సైజు బ్రాలు మా షాపులో ఉండవు మేడం. ఈ క్లియరసిల్ క్రీము తీసుకెళ్లి వాడుకోండి. అప్పుడు మీకు అసలు బ్రాలతోనే పనుండదు’.
Monday, February 22, 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment